Bugün öğrendim ki: Jayne Mansfield kamyonculuk sektörünü değiştirdi. Yarı römorklu bir kamyonun arkasına çarparak ciddi bir kafa travması geçirmesi sonucu hayatını kaybetmesi nedeniyle, bazen "Mansfield bar" olarak bilinen bir alt koruma benimsediler.
Amerikalı oyuncu ve Playboy Playmate'i (1933–1967)
Kızı için bkz. Jayne Marie Mansfield.
Jayne Mansfield (doğum adı Vera Jayne Palmer; 19 Nisan 1933 – 29 Haziran 1967), 1950'ler ve 1960'ların başlarındaki Amerikalı bir oyuncu, Playboy Playmate'i ve seks sembolüydü. Çok sayıda tanıtım numarası ve açık kişisel hayatıyla tanınıyordu. Film kariyeri kısa sürdü, ancak gişe başarısı olan birkaç filmi oldu ve bir Theatre World Ödülü ve Altın Küre Ödülü kazandı. Hollywood'un "en zeki aptal sarışını" lakabını kazandı.
Mansfield, Broadway'de Will Success Spoil Rock Hunter? (1955–1956) oyununda kurgusal oyuncu Rita Marlowe rolünü oynadıktan sonra popülerlik kazandı ve bu rolü 1957'deki film uyarlamasında tekrarladı. Diğer film rolleri arasında müzikal komedi The Girl Can't Help It (1956), dram The Wayward Bus (1957), neo-noir Too Hot to Handle (1960) ve seks komedisi Promises! Promises! (1963) yer almaktadır; sonuncusu Mansfield'ı sessiz film sonrası dönemde çıplak sahne oynayan ilk önemli Amerikalı oyunculardan biri olarak belirledi.
Mansfield, profesyonel adını ilk eşi, halkla ilişkiler uzmanı Paul Mansfield'den aldı. Üç kez evlendi, her evliliği boşanmayla sonuçlandı ve beş çocuğu oldu. 29 Haziran 1967'de 34 yaşında bir trafik kazasında öldü.[2]
Erken dönem
[değiştir]
Jayne Mansfield, 19 Nisan 1933'te Bryn Mawr, Pennsylvania'daki Bryn Mawr Hastanesinde Vera Jayne Palmer olarak dünyaya geldi.[3][4] Herbert William Palmer ve Vera Jeffrey (kızlık soyadı Palmer) Palmer'ın tek çocuğuydu.[5] Anneannesinin büyükbabası Thomas'tan 90.000 dolardan fazla (2024 yılında 980.000 dolar)[6] ve anneannesinin büyükannesi Beatrice Mary Palmer'dan 1958'de 36.000 dolardan fazla miras aldı (2024 yılında 390.000 dolar).[7][8][Notlar 1]
Altı yaşına kadar Mansfield, babasının gelecekteki New Jersey valisi Robert B. Meyner ile birlikte avukatlık yaptığı Phillipsburg, New Jersey'de yaşadı.[10] 1936'da babası kalp krizi geçirerek öldü. 1939'da Jayne Mansfield'ın annesi satış mühendisi Harry Lawrence Peers ile evlendi ve aile, Vera Jayne Peers olarak bilindiği Dallas, Teksas'a taşındı.[11][12] Çocukken Shirley Temple gibi bir Hollywood yıldızı olmak istiyordu.[13][14][15] 12 yaşında balo salonu dans dersleri aldı.[16] 1950'de Highland Park Lisesi'nden mezun oldu.[17][18][19] Lisedeyken keman, piyano ve viyola dersleri aldı.[20] Ayrıca İspanyolca ve Almanca dersleri aldı.[12][21] Palmer tüm derslerde sürekli olarak yüksek B notları aldı.[22]
17 yaşında, 6 Mayıs 1950'de Paul Mansfield ile evlendi.[23] Kızları Jayne Marie Mansfield altı ay sonra, 8 Kasım 1950'de doğdu. Jayne ve kocası oyunculuk eğitimi almak için Southern Methodist Üniversitesi'ne kaydoldular.[24][25] 1951'de Jayne Los Angeles'a taşındı ve UCLA'da yaz dönemine katıldı. Miss California yarışmasına girdi ancak Paul bunu öğrendi ve onu yarışmadan çekilmeye zorladı.[26] Daha sonra kocasıyla birlikte Austin, Teksas'a taşındı ve Austin'deki Texas Üniversitesi'nde drama eğitimi aldı.[18][19] Orada Mansfield çıplak sanat modeli olarak çalıştı, kapı kapı kitap sattı ve bir dans stüdyosunda resepsiyonist olarak çalıştı.[27][28][29] Ayrıca söz yazarı Tom Jones, besteci Harvey Schmidt ve oyuncular Rip Torn ve Pat Hingle'ın da üyesi olduğu bir kampüs tiyatro topluluğu olan Curtain Club'a katıldı.[28][30][31] Mansfield daha sonra kocası Paul'ün Kore Savaşı sırasında Amerika Birleşik Devletleri Ordu Rezervi'nde görev yaptığı süre boyunca Georgia'daki Camp Gordon'da bir yıl geçirdi.[32]
1953'te Dallas'a geri döndü ve yönetmen Sidney Lumet'in babası ve Dallas Sahne Sanatları Enstitüsü'nün kurucusu Baruch Lumet'in yönetiminde birkaç ay oyunculuk eğitimi aldı.[33][34][35] Lumet Mansfield'a özel dersler verdi ve Mansfield ile Rip Torn'ı "çocukları" olarak adlandırdı.[18][36][29] Sonunda, Lumet Jayne'in Nisan 1954'te Paramount'ta ilk ekran testini gerçekleştirmesine yardımcı oldu. Paul, Jayne ve Jayne Marie 1954'te Los Angeles'a taşındılar. Jayne, Stanley Warner Tiyatrosu'nda patlamış mısır satmak, dans öğretmek,[37] bir sinema salonunda şeker satmak,[38] Blue Book Model Ajansı'nda yarı zamanlı mankenlik yapmak[39] ve Esther Williams'ın Trails Restaurant'ında fotoğrafçı olarak çalışmak gibi çeşitli garip işlerde çalıştı.[40]
Kariyer
[değiştir]
Playboy
[değiştir]
Texas Üniversitesi'nde Austin'de eğitim alırken Mansfield, Miss Photoflash, Miss Magnesium Lamp ve Miss Fire Prevention Week dahil olmak üzere çeşitli güzellik yarışmalarını kazandı. Kendi anlatımına göre, reddettiği tek unvan Miss Roquefort Cheese'di, çünkü bunun "doğru görünmediğini" düşünüyordu.[41] Mansfield daha sonra 1957'de "Miss Prime Rib"i de reddetti. 1952'de Dallas'tayken, Paul Mansfield ile birlikte Georgia'daki Camp Gordon'da The Slaves of Demon Rum ve Ten Nights in a Barroom ve Anything Goes adlı küçük yerel tiyatro prodüksiyonlarına katıldılar. Askerlik hizmetine gittikten sonra, 22 Ekim 1953'te Lumet başkanlığındaki Knox Street Tiyatrosu oyuncularıyla Arthur Miller'ın Death of a Salesman oyununun bir prodüksiyonunda ilk önemli sahne performansını sergiledi.[40] UCLA'dayken, (evliliğini saklayarak) Miss California yarışmasına girdi ve yerel turu kazanmadan önce çekildi.[29]
Kariyerinin başlarında, bazı reklamverenler belirgin göğüslerini istenmeyen buldu ve bu da ilk profesyonel görevini kaybetmesine yol açtı - havuz kenarında genç kadınların rahatladığını gösteren General Electric için bir reklam filmi.[42] Blue Book Model Ajansı'nın başı Emmeline Snively, onu fotoğrafçı Gene Lester'a göndermişti ve bu da General Electric reklam filminde kısa süreli görevine yol açmıştı. 1954'te hem Paramount Pictures'ta hem de Warner Bros.'ta seçmelere katıldı. Paramount'ta Jayne, kadro yönetmeni Milton Lewis için Lumet ile birlikte çalıştığı Joan of Arc'tan bir skeç sergiledi. Lewis ona "açık yeteneklerini" boşa harcadığını söyledi ve bir hafta sonra The Seven Year Itch'ten piyano sahnesini sergilemek için geri gelmesini istedi. Jayne etkilemeyi başaramadı ancak sarışın olması gerektiğini öğrendi. Daha sonra Warner Brothers için piyano sahnesini sergiledi, ancak yine etkilemeyi başaramadı.[43] İlk oyunculuk görevini 21 Ekim 1954'te yayınlanan "An Angel Went AWOL" bölümünde CBS'deki bir dizi olan Lux Video Theatre'da elde etti.[40] Burada 300 dolar karşılığında (2024'te 4.000 dolar)[6][44] piyanonun başında oturdu ve birkaç satırlık diyalog okudu.
Aralık 1953'te Hugh Hefner Playboy dergisini yayınlamaya başladı. Dergi kısmen Mansfield, Marilyn Monroe, Bettie Page ve Anita Ekberg'in erken sayılardaki görünümleri sayesinde başarılı oldu.[45] Şubat 1955'te Mansfield, Ayın Playboy Playmate'iydi[46] ve dergide birkaç kez yer aldı.[47] Şubat ayındaki görünüşü derginin satışlarını artırdı ve Mansfield'ın kariyerinin yükselmesine yardımcı oldu.[48][49][50] Kısa bir süre sonra Playboy takvimi için poz verdi ve göğüslerini elleriyle kapattı. Playboy, 1955'ten 1958'e kadar ve tekrar 1960'ta her Şubat ayında Mansfield'ı yayınladı.[50]
Ağustos 1956'da Paul Mansfield, Jayne'in Playboy'da çıplak göründüğü için uygunsuz bir anne olduğunu iddia ederek kızının velayetini istedi.[51] 1964'te dergi 1955 tarihli fotoğraf serisini tekrar yayınladı.[50] Playboy, Aralık 1965'in "The Playboy Portfolio of Sex Stars"ı ve Ocak 2000'in "Centerfolds of the Century"si gibi başlıklarla o sayıdaki fotoğraflardan yeniden baskı yaptı.[52]
Film
[değiştir]
Ayrıca bakınız: Jayne Mansfield filmografisi
Mansfield'ın ilk film rolü, on günde tamamlanan düşük bütçeli bir dram olan Female Jungle'daki yardımcı bir roldü. Rolü birkaç günde çekildi ve 150 dolar (2024 yılında 2.000 dolar)[6][53] aldı. 1955'in başlarında gayri resmi olarak gösterime girdi. Şubat 1955'te menajeri ve basın sözcüsü James Byron, tanıtım numaralarıyla ilgilenen Warner Brothers ile yedi yıllık bir sözleşme görüştü.[54] Sözleşme başlangıçta ona haftada 250 dolar (2024 yılında 3.000 dolar) ödüyordu ve ona iki film kazandırdı - biri önemsiz bir rolle ve diğeri iki yıl boyunca gösterime girmedi. Ocak ayında Paul Mansfield'den ayrılmak için başvurdu.[52][54] Mansfield, Jack Webb'in oynadığı Pete Kelly's Blues (1955) ve Alan Ladd'in oynadığı Hell on Frisco Bay (1955) filmlerinde küçük roller aldı. Warner Brothers için bir film daha oynadı - mahkeme draması Illegal (1955)'te Edward G. Robinson'ın karşısında küçük ama önemli bir rol.[54]
Mansfield'ın ajanı William Shiffrin, onu Orson Bean ve Walter Matthau ile birlikte Broadway oyunu Will Success Spoil Rock Hunter?'da kurgusal film yıldızı Rita Marlowe rolünü oynaması için sözleşme imzaladı. Oyuncu ve arkadaşı Mamie Van Doren teklifi reddettiğinde rol ona teklif edildi. Rolü yapımcı Louis W. Kellman'ın David Goodis'in romanından uyarlanan film noir tarzında yapılan The Burglar (1957) filminde çalışırken kabul etti.[55] Mansfield, Dan Duryea ve Martha Vickers ile birlikte rol aldı. Mansfield'ın şöhreti zirvedeyken iki yıl sonra gösterime girdi. Bu düz dramatik rolde başarılı oldu, ancak sonraki film görünümlerinin çoğu komedi tarzındaydı veya seks cazibesini artırıyordu.[56] Kellman'ın ilk büyük girişimiydi ve Mansfield'ı "keşfettiğini" iddia etti.[57] Will Success Spoil Rock Hunter? için Temmuz 1955 ortasında duyuruldu ve 31 Temmuz'da Warner Brothers tarafından kadrodan çıkarıldı.[alıntı gerekli]
Twentieth Century-Fox, 3 Mayıs 1956'da New York ofisinde, giderek daha zorlaşan Marilyn Monroe'nun[58] (az önce oldukça zorlu Bus Stop filmini tamamlamıştı) yerini alacak şekilde onu şekillendirmek için Mansfield ile altı yıllık bir sözleşme imzaladı. Mansfield hala Broadway ile sözleşmeliydi ve 15 Eylül 1956'ya kadar sahnede Will Success Spoil Rock Hunter? oyununu oynamaya devam etti. Frank Tashlin'in The Girl Can't Help It (1956) filminde Jerri Jordan olarak ilk başrolünü üstlendi.[59] Başlangıçta Do-Re-Mi adıyla anılan filmde Gene Vincent, Eddie Cochran, Fats Domino, The Platters ve Little Richard gibi çağdaş rock and roll ve R&B sanatçılarından oluşan ünlü bir kadro yer aldı.[60] Aralık 1956'da gösterime giren The Girl Can't Help It, hem eleştirel hem de mali açıdan yılın en büyük başarılarından biri oldu ve üç yıl önce Gentlemen Prefer Blondes'dan daha fazla kazanç elde etti.[61]
Kısa bir süre sonra Fox, Mansfield'ı "dev Marilyn Monroe" olarak tanıtmaya başladı ve Monroe'yu stüdyoya geri dönmeye ve sözleşmesini tamamlamaya zorlamaya çalıştı.[62] Mansfield daha sonra John Steinbeck'in aynı adlı romanından uyarlanan The Wayward Bus (1957) filminde dramatik bir rol oynadı. Bu filmle, "sarışın bomba" imajından uzaklaşmaya ve kendini ciddi bir oyuncu olarak tanıtmaya çalıştı. Film orta düzeyde gişe başarısı elde etti ve Mansfield, "üzüntülü bir evsiz" olarak performansıyla Yılın Yeni Yıldızı dalında Carroll Baker ve Natalie Wood'u yenerek 1957'de Altın Küre ödülünü kazandı. The New York Times'a göre, gösterişli imajı, kendine özgü sesi ("çığlıklarla noktalanmış yumuşak bir ses tonu"), dolgun fiziği ve sınırlı oyunculuk yeteneğiyle engellenen inişli çıkışlı bir kariyerinde "genellikle en iyi oyunculuğu" olarak kabul edildi.[63] Tashlin, Mansfield'ı Broadway gösterisinin film versiyonu olan 1957'de gösterime giren Will Success Spoil Rock Hunter?'da[64] başrolleri Tony Randall ve Joan Blondell ile birlikte Rita Marlowe rolünde tekrar oynaması için seçti. Fox, yeni sarışın bombasını Kuzey Amerika turu ve 40 günlük, 16 ülkeyi kapsayan Avrupa turuyla tanıttı. Filmin (İngiltere'de Oh! For a Man olarak gösterime giren) Londra'daki galasına katıldı ve II. Elizabeth ile tanıştı.[65][66][67]
Mansfield'ın Hollywood filminde oynadığı dördüncü başrol, Cary Grant ile birlikte öne çıkan bir şekilde yer aldığı Kiss Them for Me (aynı zamanda 1957) filminde gerçekleşti. Ancak filmin kendisinde sadece komik bir rahatlama unsurundan biraz daha fazlası; Grant'in karakteri manken Suzy Parker tarafından canlandırılan bir kızıl saçlı ile ilişki kurar. "Boş" ve "yanlış düşünülmüş" olarak tanımlanan film, eleştirel ve gişe başarısızlığıydı[68] ve 20th Century-Fox'un Mansfield'ı tanıtma girişimlerinden birini işaret ediyordu.[69] Mansfield'ın fiziksel görünümüyle ilgili devam eden tanıtım, kariyerini sürdürmeyi başaramadı.[70] Fox ona İspanya'da çekilen bir western komedisi olan The Sheriff of Fractured Jaw (1958)'da Kenneth More'ın karşısında başrol verdi. Filmde Mansfield'ın üç şarkısı şarkıcı Connie Francis tarafından seslendirildi. Fox filmi 1959'da Amerika Birleşik Devletleri'nde gösterime soktu ve bu Mansfield'ın son ana akım film başarısı oldu. Columbia Pictures ona romantik komedi Bell, Book and Candle (1958)'da James Stewart ve Jack Lemmon'ın karşısında bir rol teklif etti, ancak hamile olduğu için reddetti.[71][72] Fox daha sonra Mansfield'ı Paul Newman'ın talihsiz ilk komedi denemesi olan Rally 'Round the Flag, Boys! (1958)'de oynaması için seçmeye çalıştı.[73]
Büyük göğüslü, sarışın bombalara olan talebin azalması ve aşırı tanıtımıyla ilgili artan olumsuz geri tepmeyle birlikte, Mansfield 1960'ların başlarında gişe başarısızlığı oldu,[40] ancak yine de ünlü kaldı ve karlı ve başarılı gece kulübü gösterileri aracılığıyla Amerika Birleşik Devletleri dışında büyük kalabalıkları çekmeyi başardı.[alıntı gerekli]
Mansfield, 1959'dan sonra filmde önemli bir başrol elde edemedi. "Tekrarlayan hamilelikleri" nedeniyle Fox'la sözleşmesinin üçte birini yerine getirememiştir. Fox onu büyük bir Hollywood yıldızı olarak görmeyi bıraktı ve sözleşmesinin sonuna kadar onu ve imajını sırasıyla İngiltere ve İtalya'daki yabancı prodüksiyonlara kiralamaya başladı. İngiliz/İtalyan filmlerinin çoğu belirsiz olarak kabul edilir ve bazılarının kayıp olduğu düşünülür.[74][75]
1959'da Fox onu Birleşik Krallık'ta çekilen iki bağımsız gangster filminde rol verdi: The Challenge ve Too Hot to Handle, her ikisi de ertesi yıl gösterime girdi. Her iki film de düşük bütçeliydi ve Amerikan gösterimleri gecikti.[76] Too Hot to Handle, Amerika Birleşik Devletleri'nde 1961 yılına kadar Playgirl After Dark olarak gösterime girmedi. The Challenge ise 1963'te It Takes a Thief olarak gösterime girdi. Amerika Birleşik Devletleri'nde sansürcüler, Mansfield'ın göğüs uçlarının üzerine payetli gümüş file giydiği ve neredeyse çıplak göründüğü Too Hot to Handle filmindeki bir sahneye itiraz etti.
Mansfield 1960'ın ortalarında Hollywood'a döndüğünde, 20th Century Fox onu Fox'un yakışıklı bir kalp hırsızı olarak şekillendirmeye çalıştığı yeni gelen Trax Colton ile It Happened in Athens (1962)'de rol verdi. Başlığın üstünde ilk olarak yer aldı, ancak sadece yardımcı bir rolde oynadı. Olimpiyat Oyunları temelli film 1960 sonbaharında Yunanistan'da çekildi, ancak Haziran 1962'ye kadar gösterime girmedi. Gişe başarısızlığı oldu ve 20th Century Fox Mansfield'ın sözleşmesini feshetti. 1961'de Mansfield, ertesi yıl gösterime giren The George Raft Story filminde küçük ama başlığın üstünde bir rol için sözleşme imzaladı. Ray Danton'ın Raft rolünü oynadığı filmde Mansfield, göz alıcı bir film yıldızı olarak küçük bir rolde yer aldı. Filmin gösterime girmesinden kısa bir süre sonra Avrupa filmlerine geri döndü ve Heimweh nach St. Pauli (1963, Almanya), L'Amore Primitivo (1964, İtalya), Panic Button (1964, İtalya) ve Einer frisst den anderen (1964, Almanya) gibi düşük bütçeli yabancı filmlerde rol aldı.[alıntı gerekli]
Tommy Noonan, Mansfield'ı Promises! Promises! (1963) filminde başrolde çıplak görünen ilk ana akım Amerikalı kadın oyuncu olmaya ikna etti. Playboy, Haziran 1963 sayısında sette Mansfield'ın çıplak fotoğraflarını yayınladı ve bu da Şikago mahkemesinde Hugh Hefner'a müstehcenlik suçlamasıyla sonuçlandı.[78] Promises! Promises!, Ohio, Cleveland'da yasaklandı, ancak başka yerlerde gişe başarısı elde etti. Filmin başarısının bir sonucu olarak, Mansfield o yıl için gişe çekimlerinin ilk 10 listesinde yer aldı.[79] Promises! Promises!'deki başarısından kısa bir süre sonra, Mansfield, yakın zamanda ölen Marilyn Monroe'nun yerini Dean Martin'in de oynadığı romantik komedi Kiss Me, Stupid (1964)'de alması için birçok başka aktris arasından seçildi. Kızı Mariska Hargitay'ı hamile olduğu için rolü reddetti ve yerine Kim Novak geçti. Aynı yıl Mansfield, reklam panolarında tanıtımı yapılan Jayne Mansfield for President: the White House or Bust adlı bir pin-up kitabında yer aldı; fotoğrafları reklam ve güzel sanatlar fotoğrafçısı David Attie çekti.[80]
1966'da Mansfield, kocası Matt Cimber tarafından yönetilen Single Room Furnished filminde rol aldı. Film, Mansfield'ın üç farklı karakteri canlandırmasını gerektiriyordu ve birkaç yıl içinde oynadığı ilk başrol, dramatik rolüydü. 1966'da kısa bir süre gösterime girdi, ancak ölümünden yaklaşık bir yıl sonra, 1968'e kadar tam gösterime girmedi. Single Room Furnished'ın çekimleri tamamlandıktan sonra, Mansfield, Woolner Brothers'ın düşük bütçeli bir komedisi olan The Las Vegas Hillbillys (1966)'da Mamie Van Doren ve Ferlin Husky ile birlikte rol aldı. İlk country ve western filmiydi ve Husky, Don Bowman ve diğer country müzisyenleri eşliğinde büyük ABD şehirlerini kapsayan 29 günlük bir turla bunu tanıttı. Çekimlere başlamadan önce Mansfield, Mamie Van Doren'i kastederek "drive-in'in Marilyn Monroe'ya cevabı" ile "hiçbir ekran zamanı paylaşmayacağını" söyledi. Karakterleri bir sahneyi paylaşmış olmasına rağmen, Mansfield ve Van Doren, daha sonra bir araya getirilmek üzere farklı zamanlarda bölümlerini çektiler.[81]
Mansfield'ın gardırobuna, beşinci çocuğunun doğumundan sonra kilo alımını gizlemek için 1960'ların şekilsiz stillerine güveniyordu.[82] Kariyerindeki geri adımlarına rağmen, tanıtım numaraları ve sahne performansları sayesinde 1960'ların başlarında oldukça görünür bir ünlü olarak kaldı. 1967'nin başlarında Mansfield, Walter Matthau, Robert Morse ve Inger Stevens'ın oynadığı bir komedi olan A Guide for the Married Man filminde son rolünü oynadı. Açılış jeneriğinde Mansfield, diğer yıldız isimlerle birlikte teknik danışmanlardan biri olarak listelendi.[83]
Televizyon
[değiştir]
Ayrıca bakınız: Jayne Mansfield televizyon çalışmaları
Mansfield, 1956'da NBC'nin The Bachelor programında ilk başrolünü oynadı.[84] 1957'de İngiliz televizyonundaki ilk görünümünde Shakespeare'den (Hamlet'ten bir dize dahil)[Notlar 2] alıntı yaptı ve piyano ve keman çaldı.[85][86] Televizyon dramalarındaki dikkat çekici performansları arasında Burke's Law, Alfred Hitchcock Presents, The Red Skelton Hour (üç bölüm), Kraft Mystery Theater ve Follow the Sun bölümleri yer almaktadır. Mansfield'ın ilk dizisi Follow the Sun'daki ("The Dumbest Blonde"; 1. Sezon, 21. Bölüm; 4 Şubat 1962; 20th Century Fox Television tarafından üretildi) performansı, "yeni ve dramatik bir Jayne Mansfield"in gelişi olarak selamlandı.[87] "Talk it up," Down You Go (düzenli panelist olarak), The Match Game (nadir bir bölümde takım kaptanı olarak) ve What's My Line? (özel gizemli konuk olarak) gibi bir dizi yarışma programında yer aldı.[alıntı gerekli]
The Jack Benny Program (keman çaldığı), The Steve Allen Show ve The Jackie Gleason Show (1960'ların ortalarında, gösteri ABD'deki en yüksek reytingli ikinci program olduğunda) dahil olmak üzere bir dizi çeşitlilik programında yer aldı.[88] Kasım 1957'de NBC'nin The Perry Como Show ("Holiday in Las Vegas") adlı özel bir bölümünde, yayıncıya göre izleyiciler için oldukça skandal olan gece kulübü gösterilerinden biri yer aldı.[89] The Bob Hope Specials'ın üçünden de başrol konukları arasındaydı. 1957'de Hawaii, Okinawa, Guam, Tokyo ve Kore'deki ABD Pasifik Komutanlığı bölgelerini 13 gün boyunca komedyen olarak görünerek Birleşik Hizmet Örgütleri için Bob Hope ile birlikte gezdi[90]; ve 1961'de Kanada'daki Newfoundland,[91] Labrador ve Baffin Adası'nı Noel özel bir program için gezdi.[92] Söyleşi programı kariyeri, tanıtım için takdir ettiği çok sayıda görünümü içeriyordu.[86] Çeşitlilik programlarındaki daha dikkat çekici görünümlerinden biri, Rock Hunter ile başarısından hemen sonra keman çaldığı altı kişilik bir yedek grupla birlikte The Ed Sullivan Show'da (10. Sezon, 35. Bölüm; 26 Mayıs 1957) yer almasıydı.[93][94] Gösteriden sonra "Artık gerçekten ulusaldım. Anne ve Dallas Ed Sullivan gösterisini izliyor!" diye bağırdı. Nielsen'a göre, bölüm 13.400.000 evde izlendi, toplam izleyicilerin %34'üne ulaştı ve yaklaşık 30 milyon izleyiciye sahip oldu.[95]
1958'e gelindiğinde, televizyon performansları için bölüm başına 20.000 dolar (2024'te 218.000 dolar)[6] kazandı.[96] 1964'te Mansfield, yükselen televizyon sitcom'u Gilligan's Island'da Ginger Grant rolünü reddetti. Oyunculuk rolleri marjinalleşmeye başlasa da Mansfield, rolü kendisinden kurtulmak istediği klişeyi somutlaştırdığı için reddetti.[97] Rol sonunda Tina Louise'e gitti. Mansfield'ın 1957 Akademi Ödülleri'nde elbisesinde göğüslerinin gözükmesine neden olan bir aksaklık yaşadığına dair yaygın bir söylenti, Akademi araştırmacıları tarafından asılsız bulundu.[98] Ölümünden on gün önce, son televizyon görünümü olan The Joey Bishop Show'da erken ölüm hakkında Robert Herrick'in To the Virgins, to Make Much of Time adlı şiirini okudu.[99][Notlar 3]
1980'lerin ortalarına kadar Mansfield, en büyük televizyon çekimleri yapanlardan biri olarak kaldı.[100] 1980'de başrolde Loni Anderson ve Mickey Hargitay rolünde Arnold Schwarzenegger'in oynadığı The Jayne Mansfield Story, CBS'de yayınlandı. Üç Emmy Ödülüne aday gösterildi. A+E Networks TV dizisi Biography, Jayne Mansfield: Blonde Ambition adlı bölümde onu konu aldı.[101][102] TV dizisi 2001'de en iyi belgesel TV dizisi dalında Emmy Ödülü kazandı.[103] A&E, 1999'da Dangerous Curves adlı başka bir TV dizisinde hayatını yeniden ele aldı.[104] 1988'de hikayesi ve arşiv görüntüleri Hollywood Sex Symbols adlı TV belgeselinin bir parçasıydı.[105]
Diğer girişimler
[değiştir]
Sahne görünümleri
[değiştir]
Ayrıca bakınız: Jayne Mansfield sahne çalışmaları
1951 ile 1953 yılları arasında The Slaves of Demon Rum, Ten Nights in a Barroom, Macbeth ve Anything Goes oyunlarında rol aldı. Ekim 1953'teki Arthur Miller'ın Death of a Salesman oyunundaki performansı, Paramount Pictures'ın onu seçmelere almasına yol açtı.[106] Lumet seçmeler için onu eğitti.[18] 1955'te New York'a gitti ve Orson Bean ve Walter Matthau'nun da yer aldığı George Axelrod'un komedisi Will Success Spoil Rock Hunter?'ın Broadway prodüksiyonunda rol aldı. İlk büyük sahne performansıydı ve her zaman olumlu olmayan eleştirel ilgiyi topladı.[107] Hollywood'u genel olarak ve özellikle Marilyn Monroe'yu konu alan müzikalde Rita Marlowe (vahşi, sarışın bir Hollywood yıldız adayı) rolünü oynadı. Gardırobu, özellikle bir banyo havlusu, büyük bir heyecan yarattı.[108][109][110] 1956'da performansıyla bir Theatre World Ödülü (Söz Veren Kişilik)[111] ve 1957'de Altın Küre Ödülü (Yılın Yeni Yıldızı, Kadın Oyuncu) kazandı.[112][113] New York Times'tan Brooks Atkinson, oyundaki az giyinmiş Rita Marlowe yorumunun "övgüye değer teslimiyetini", "Marilyn Monroe'nun dalgalı hatlarına sahip platin saçlı bir film siren" olarak nitelendirdi. 1955 ve 1956 yılları arasında yaklaşık 450 gösteride yer aldı.[114] O dönemde, en büyük Broadway'den Hollywood'a başarı hikayelerinden biri olarak kabul ediliyordu.[alıntı gerekli]
1964'te Carousel Theater'da Gentlemen Prefer Blondes ve Yonkers Playhouse'da Bus Stop oyunlarının sahne prodüksiyonlarında yer aldı. Her ikisinde de Mickey Hargitay başroldeydi ve olumlu eleştiriler aldı.[115][116] Mansfield, iki oyun arasında gidip gelerek küçük ABD kasabalarını gezdi.[117] 1965'te başka iki oyunda rol aldı: Latin Quarter gece kulübünde Rabbit Habit ve Pabst Tiyatrosu'nda Matt Cimber tarafından yönetilen Champagne Complex. Her iki oyun da kötü eleştiriler aldı.[117][118]
Gece kulübü
[değiştir]
Şubat 1958'de Tropicana Las Vegas, sekiz haftaya kadar uzatılan dört haftalık bir sözleşme kapsamında Mansfield'ın striptiz revüsü The Tropicana Holiday'i (Monte Proser tarafından üretildi, Mickey Hargitay başrolde) başlattı.[119][120] Açılış gecesi March of Dimes için 20.000 dolar (2024'te 218.000 dolar)[6] topladı. Gösteride Trixie Divoon rolüyle performansından dolayı haftada 25.000 dolar (2024'te 272.000 dolar)[6] aldı, 20th Century Fox'la olan sözleşmesi ise ona haftada 2.500 dolar (2024'te 27.000 dolar) ödüyordu.[121][122][123] Gösteride Hargitay onu belinden tutup geniş daireler çizerek döndürdüğü takdirde Lloyd's of London'da milyon dolarlık bir poliçesi vardı.[124][125] 1959'da Jayne, Betty Hutton'ın oradaki gösterisinin gerçekleşmemesi nedeniyle gösterisi dört haftalık bir süreçten sekiz haftaya uzatılan Tropicana'ya geri döndü. Aralık 1960'ta Dunes oteli ve kumarhanesi, Mansfield'ın The House of Love revüsünü (Jack Cole tarafından üretildi, Hargitay başrolde) başlattı. Kariyerinin en yüksek maaşı olan haftada 35.000 dolar (2024'te 372.000 dolar) aldı.[127][128]
Tropicana ve Dunes'daki gösteriler için gardırobunda göğüs uçlarını ve kasık bölgesini kapatmak için payetli altın tel örgü bir elbise yer alıyordu.[114][119][129] Bu tartışmalı şeffaf elbiseye "Jayne Mansfield ve birkaç payet" deniyordu.[121] 1963'ün başlarında Las Vegas dışında ilk kulüp gösterisini Kuzey Carolina, Greensboro'daki Plantation Supper Club'da yaptı ve haftada 23.000 dolar (2024'te 236.000 dolar) kazandı ve ardından Kentucky, Louisville'deki Iroquois Gardens'ta sahne aldı.[130] 1966'da Las Vegas'a geri döndü, ancak gösterisi Tropicana ve Dunes'in bulunduğu Strip'ten uzakta Fremont Caddesi'nde yapıldı.[119] Son gece kulübü gösterisi French Dressing, 1966'da New York'taki Latin Quarter'daydı ve aynı zamanda Tropicana'da da tekrarlandı.[128] Tropicana gösterisinin değiştirilmiş bir versiyonuydu ve altı hafta boyunca orta düzeyde bir başarıyla devam etti.[131]
Gece kulübü kariyeri, filmler, belgeseller ve müzik albümü için ilham kaynağı oldu. 20th Century Fox Records, 1962'de Jayne Mansfield Busts Up Las Vegas adlı bir albüm için "The House of Love"ı kaydetti. Too Hot to Handle (1960) filminde burlesk sanatçısı Midnight Franklin ve The Las Vegas Hillbillys (1966) filminde Las Vegas şov kızı Tawni Downs rollerini oynadı.[76][82][132] 1967'de Las Vegas sanatçılarının numaraları üzerine bağımsız bir belgesel olan Spree (alternatif adıyla Las Vegas by Night) gösterime girdi. Vic Damone ve Juliet Prowse'un seyahat rehberi programının bir parçası olarak anlatılan filmde Mansfield, Hargitay, Constance Moore ve Clara Ward konuk yıldız olarak yer aldı. Mansfield, Promises! Promises! filmindeki "Promise Her Anything" şarkısını soyunarak söylüyor.[133][134][135] Bir mahkeme kararı, filmi tanıtmak için konuk yıldızlardan herhangi birinin kullanılmasını yasakladı.[136][137]
Kariyerinin ilerleyen dönemlerinde Mansfield, sahnede daha meşguldü, gece kulübü gösterileri, kulüp gösterileri ve performans turlarıyla sahne alıyor ve gösterilere katılıyordu. 1960'a gelindiğinde, süpermarket tanıtımlarından eczane açılışlarına kadar her şey için görünüm başına 10.000 dolar (2024 yılında 106.000 dolar)[6][138] karşılığında kişisel görünümler yaptı.
Müzik çalışmaları
[değiştir]
Ayrıca bakınız: Jayne Mansfield diskografisi
Mansfield'ın piyano ve keman konusunda klasik eğitimi vardı. Film müziklerinde, sahnede tiyatro ve gece kulübü performanslarında şarkı söyledi ve single'ları ve albümleri yayınlandı. Ölümünden sonra Mansfield, punk rock müzisyenleri için ilham kaynağı oldu.[139]
Film müzikleri
[değiştir]
Mansfield, The Girl Can't Help It ("Ev'rytime" ve "