: Latince artık yaşayan bir yerel dil olarak konuşulmadığı için ölü bir dil olarak kabul edilir. Bununla birlikte, dilin bu tanımı, birçok insanın hala bildiği ve konuştuğu daha karmaşık gerçekliği gizleme eğilimindedir.
Birine Antik Yunanca ve Latince çalıştığımı söylediğimde, konuştuğum kişinin Latince öğrenmenin bile mümkün olduğu gerçeğine şaşırarak tepki vermesi çok yaygın. Sık sık “Latincenin ölü bir dil olduğunu sanıyordum!” gibi şeyler söylerler. Kimsenin Latince konuşmayı, hatta okumayı bilmediğini ve herhangi birinin öğrenmesinin imkansız olduğunu düşündükleri imasıyla. Bu tepkiyi en çok kendi kuşağımdan Latinceye çok az maruz kalmış insanlardan alıyorum. Bu tepkiler açıkça, dilbilimcilerin ve klasikçilerin Latince'nin "ölü bir dil" olduğunu söylerken ne anlama geldiklerini yanlış anlamalarından kaynaklanmaktadır. Bu yazıda, “ölü dil” teriminin gerçekte ne anlama geldiğini, neden Latince'ye uygulandığını ve bu tanımlayıcının birçok yönden kullanılmasının neden daha karmaşık bir gerçeği maskelediğini ele almak istiyorum. **Eğlenceli bir anekdot** Indiana University Bloomington'da birinci sınıf öğrencisiyken, Joseph A. Wright Quadrangle olarak bilinen ve kendi restoranı olan bir yurtta kaldım. Bir gün, ikinci yarıyılın başında, bu lokantada bir masada otururken, benimkinin yanındaki masada otururken birkaç erkek öğrencinin aralarında yaptığı bir konuşmaya kulak misafiri oldum. Öğrencilerden biri şöyle dedi: “Geçen dönem klasik edebiyat üzerine bu seçmeli dersi aldım ve çok kolaydı, sanki şimdiye kadar aldığım en kolay ders. Bu sömestr bir esinti olacağını düşünerek böyle başka bir sınıfa kaydoldum, ama oraya girdim ve – şaka yapmıyorum – bu insanların okuduğu kitaplar ürkütücü Latinceydi.” "Ne?" diye sordu diğer öğrenci. “Evet, şaka yapmıyorum” diye yanıtladı ilk öğrenci. "Bu nasıl mümkün olabilir? Latince'nin ölü bir dil olduğunu sanıyordum," dedi diğeri. "Ben de öyle düşündüm, ama görünüşe göre bu insanlar bunu biliyorlar ve okuyorlar.